2004 deel 1: Schotland: Arran & Gigha

's Ochtends om 4 uur gaat de wekker. We worden naar Schiphol gebracht door Aarjens vader en om half 9 stijgen we op van Schiphol. Nadat we aangekomen zijn op het vliegveld, staat ons een oorverdovende busrit te wachten richting Glasgow Central Station. Aan boord van de bus speelt namelijk een tv non-stop een promotape voor Glasgow af met het geluidsniveau alsof een dove slechthorende het nog moet verstaan. De buschauffeur excuseert zich duizendmaal, hij kan met geen mogelijkheid de tv zachter zetten. Onder het genot van commentaar over prachtige gebouwen van C.R. Mackintosh rijden we langs de soms wat troosteloze buitenwijken van Glasgow.

We kunnen onze oren een uurtje rust geven als we eenmaal op het station zijn aangekomen, waar we gelijk weer aan Nederland herinnerd worden door de bloemenstal op het station.

Bloemenstal op Glasgow Central Station

De treinreis richting Ardrossan, vanwaar de ferry richting Arran vaart, was eveneens oorverdovend: een stel Glaswegian tieners, uiteraard allen voorzien van minstens 2 kinderen, zaten hardop te kakelen over de laatste roddels. Eenmaal in Ardrossan kopen we snel onze Hopscotch tickets, die geldig zijn voor overtochten naar Arran en Islay. De boot ligt al te wachten en omdat we geen auto bij ons hebben, zoeken we al eerste de mooiste stoelen op voor een ontspannend boottochtje in de zon richting Arran.

Arran vanaf de boot

De tocht naar Arran, vooral zo in de zon, is absoluut de moeite waard! De vergezichten richting het eiland en het vasteland zijn schitterend, en gelukkig hebben we dit jaar wel zonnebrandcreme meegenomen. We maken wat foto's van Arran in de verte, genieten van de zon en voor we het weten meert de boot al aan in Brodick.

Pad naar het B&B op Arran

Het Glencloy Farmhouse is voor de 2 komende nachten onze overnachtingsplek, in een stille glen achter Brodick. Over de boulevard en een kiezel/zandpad lopen we naar het B&B. We worden begroet door de dochter van de eigenaars, waarna we snel onze tassen dumpen in de kamer. Het is mooi weer, dus we zijn snel Brodick gaan verkennen. Na een overheerlijke broth (Schotse soep) en steak pie in restaurant Stalkers (zeker een aanrader als je in Brodick bent), doen we wat boodschapjes voor 's avonds. We besluiten om lekker in onze kamer te blijven en gebruik te maken van de videocollectie van eigenaar Neil. Monty Python blijft leuk!

Aarjen morst Irn-Bru op het witte tapijt , gelukkig krijgen we de vlekken er nog uit. Sas maakt kennis met de inheemse natuur door op een bij te gaan staan die zich in hetzelfde tapijt had verstopt. Caroline van het B&B komt met een glaasje azijn (wat Sas bijna verwarde voor een glas whisky). En toen was het tijd voor een goede nachtrust, na zo'n dag vliegen, treinen, boten en lopen.

---

De bedden slapen heerlijk, maar desondanks zitten we toch redelijk vroeg (acht uur) al achter een groot bord vol ei, bacon, tattie scone, sausages en tomaten. Allemaal heerlijk vers bereid. Buiten wijst Caroline ons de oorzaak van de bijensteek van gisteravond: een groot nest hangt onder de dakgoot. Omdat deze bijen een beschermde diersoort zijn, mag het nest niet verwijderd of verplaatst worden. Het is vandaag stralend mooi weer ('s ochtends dan..), en we besluiten fietsen te huren in Brodick. Onze eerste keer links fietsen, en het valt echt reuze mee, we zijn het in een mum gewend. We fietsen vanuit Brodick richting Lochranza.

Brodick Bay

Helder water

We fietsen langs Brodick Bay, dat er prachtig bij ligt, zo in de zon. Er moeten hier regelmatig zeehonden te zien zijn, maar vandaag laten ze zich niet zien. De tocht voert verder, aan de ene kant het water van de Firth of Clyde, aan de andere kant de steile bergtoppen en bossen. Al snel fietsen we in t-shirt, het is prachtig warm weer en het zicht enorm helder! Regelmatig stappen we even van de fiets om foto's te maken of van het uitzicht te genieten. In de verte zien we zelfs de top van Ben Lomond! 

Uitzicht naar het vasteland

Maar al snel begint het gedonder: de ketting van Aarjens fiets breekt. We zijn gelukkig vlak bij een pony club en bellen naar de fietsverhuurder (die ons 's ochtends met lachend gezicht had verteld dat we hem altijd mochten bellen). We moeten nog even wachten totdat de reparatiedienst komt. Gelukkig zijn we vlakbij een picknickplaats en benutten onze tijd met keien springen in Sannox Burn.

Gebroken ketting...

Na een half uur komt de jongen van de fietsverhuur aanscheuren, hij heeft een nieuwe fiets voor Aarjen. Na een enthousiaste sprong op de nieuwe fiets ligt deze ketting er meteen weer af, gelukkig is de fietsjongen nog in de buurt en legt de ketting er weer om.

Sannox Burn

De steile weg naar Lochranza, dat trekken we niet met onze ongetrainde benen die alleen gewend zijn aan platte Nederlandse wegen. We besluiten halverwege om te keren en zoefen naar beneden met een rotgang, gelukkig werken de remmen wel op de fietsen! 

Glen Sannox

Glen Sannox is een prachtige vallei, nu begrijpen we waarom Arran 'Scotland in miniature' wordt genoemd. Er zijn de redelijk vlakke landbouwgronden en de hoge bergen en diepe dalen met klaterende beekjes.

Glen Sannox

Onderweg komen we weer door Corrie, ook de naam van Aarjens moeder, dus we moeten even een foto nemen van het bord. 

Verder richting Brodick komen we langs een haventje, waar je je bootje moet vastleggen aan stenen schapen. 

Leuke bolders

We fietsen verder terug en zijn van plan richting Brodick Castle te gaan. Als we de oprit naar het kasteel opfietsen, breekt de ketting van Aarjens nieuwe fiets. Twee gebroken kettingen op een dag, de verhuurder had het nog nooit meegemaakt. Na een belletje komt de jongen weer aanrijden, en geeft ons een lift terug naar Brodick. We krijgen al ons geld terug, zonder er om gevraagd te hebben. De verhuurder vindt het bijna nog erger dan ons dat we zo'n pech hebben met de fietsen.

Van het geld kopen we een buskaartje waarmee we rond 4 uur naar Whiting Bay rijden. We lunchen (om half 5..) met linzensoep, kip- en tonijnsandwiches in een lokale pub en dan begint het te regenen. We keren terug naar Brodick, maar niet voordat we een foto hebben genomen van de palmbomen in Whiting Bay (wie zei er ook alweer dat er geen palmbomen groeien in Schotland?).

's Avonds drinken we nog een paar pints in de pub bij het Ormidale Hotel, en lopen we door het stikdonker terug door Glen Cloy naar het B&B.

---

Deze ochtend waren we ook alweer vroeg uit de veren. Om half 8 werd ons uitgebreide ontbijt weer voorgeschoteld. Het is regenachtig vandaag, gelukkig zullen we de meeste tijd onderweg zijn met de reis naar Gigha. Als we het B&B verlaten, staan de kippen, die normaal loslopen in de tuin, met z'n allen te schuilen in de hal voor een regenbui. Na een hartelijk afscheid van Neil en Caroline lopen we richting de bushalte. Als we eenmaal in de bus zitten richting Lochranza zien we wat we gister tijdens de fietstocht niet gehaald hebben. Ondanks het regenachtige weer is de noordkant van Arran prachtig, ruige bergen en steile wegen.

Arran vanaf Claonaig

In Lochranza is het even wachten op de kleine ferry die ons naar Claonaig op Kintyre zou brengen. Eenmaal aan de overkant probeert Aarjen nog een panoramafoto van Arran in de regenwolken te maken. Met de postbus rijden we naar Tarbert. De postbode probeert onderweg heel jofel een poststuk uit de auto richting een huis te gooien (uitstappen in dit weer is teveel moeite). Helaas voor de postbode blijft het pakket op het dak hangen, en moet hij toch nog de auto uit.

In Tarbert gaan we meteen op zoek naar de bushalte van de bus naar Tayinloan, waar de ferry naar Gigha afvaart. De schuchtere vrouw va de Tourist Information Centre vertelt ons, al naar de grond kijkend, dat de bus naar Tayinloan over een uurtje vertrekt. Na een uur wachten bij de bushalte en het inspecteren van de tijdstabel blijkt dat de bus helemaal niet rijdt om deze tijd. De volgende bus gaat pas laat in de middag, en dan halen we misschien de laatste ferry naar Gigha niet meer. Wij weer terug naar het TIC, waar de vrouw ons nog steeds probeert te overtuigen van de achterhaalde bustijden, en ze voegt er aan toe "dat ze alle toeristen die bus had aangepraat". Het benieuwt ons waar die toeristen dan uiteindelijk zijn beland.

Om geen risico te lopen dat we de laatste ferry zouden missen, hebben we een taxi gebeld. De taxichauffeuse scheldt gezellig mee op de mensen van de Schotse TIC’s en zet ons even later af bij de ferry pier. En daar staan we dan, helemaal alleen! Vlak voordat de ferry met ons alleen aan boord zou vertrekken, komt er nog een auto aanrijden en maakten we de bijna-prive vaart naar het eiland Gigha.

Welkom op Gigha

Gigha is zo’n 2 bij 9 kilometer groot, en het is er stil! We komen van de ferry en lopen naar het Post Office House, ons B&B op Gigha dat we van te voren geboekt hebben. Meteen komt Russell, de eigenaar, naar ons toelopen en zonder ons ooit gezien te hebben weet hij meteen dat die 2 eenzame toeristen zijn gasten zijn. We krijgen een kamer met bad toegewezen in soort schuurtje van de Post Office. Ook wordt ons de sleutel overhandigd, maar die is eigenlijk zinloos: niemand op Gigha sluit de deur van het huis of de auto af. De enige die de deur op slot doet, is Russell, namelijk de deur van de winkel. We zijn gaan eten bij de Boathouse (geroosterde panini met tonijn, gesmolten kaas en rode uien voor Sas en een chiliburger met friet voor Aarjen).

The Boathouse

We besluiten om na deze drukke reisdag even lekker rustig aan het water te gaan zitten staren in de ondiepe zee. Kwallen drijven voorbij, minigarnalen zwemmen langs en hermietkreeftjes zijn bezig met een druk gevecht om een plaatsje op een kleine steen onderwater. Echt zo lekker stil en relaxed! 

Kwallie

We zijn nog even een pint Tennents gaan drinken in de enige pub op het eiland en toen terug naar het B&B, want vandaag is vermoeiend genoeg geweest. Aarjen gaat in bad en Sas gaat in de tuin zitten kijken naar overvliegende vleermuizen. Daarna wil Sas in bad, maar het hete water is op. Met dank aan de waterkoker toch een lauw bad kunnen nemen!

---

Om half 9 staat het ontbijt klaar: scrambled eggs, bacon, beans, bloedworst, tomaat, sausage, tattie scones, toast, fruit, cornflakes en thee. Russel verhuurt ook fietsen en we mogen een fiets uitzoeken uit de achtertuin. De fietsen zien er vooroorlogs uit, dikke roestplekken en vastgelopen kettingen. Gelukkig zijn we vroeg (de eersten) en kunnen we de beste fietsen van de 10 uitzoeken. Over de enige weg op Gigha gaan we het eiland op en neer fietsten. Onze eerste stop is de Achamore Gardens, een grote tuin om een groot landhuis, vol met (voor deze streek) rare, exotische planten. Vanuit hier heb je ook mooi uitzicht op de eilanden Islay en Jura. Entree voor de tuin wordt niet gevraagd, maar wel hangt er een Honesty Box!

Uitzicht vanuit Achamore Gardens

Daarna fietsen we naar het uiterste einde van het eiland in het zuiden. Hier is een 'vliegveld', nouja, het is eigenlijk een grasveld waar kleine vliegtuigen kunnen landen. Op de terugweg bezoeken we de ruine van de Kilchattan Church. 

Kilchattan Church

Ook gaan we op zoek naar de Ogham Stone. In deze staande steen staan oude Schotse/Pictische inscripties. Na een tijd zoeken komen we erachter dat we de Ogham Stone hebben aangezien voor een doodgewoon betonpaaltje. Op de foto hieronder is dus de echt de Ogham Stone te zien!

Ogham Stone

We zijn verder gefietst over Gigha richting het noorden. Onderweg kwamen we een mooie verlaten baai tegen, met een wit zandstrand en helderblauw water. Na een uurtje lekker op het strand zitten en over de rotsen springen was het met de rust gedaan. Een familie, weggelopen van de set van Flodder, kwam het strand op lopen en begon, onder luid geschreeuw, stukken plastic te verbranden op het strand. Weg idyllisch plekje..

West Tarbert Bay

We komen onderweg naar het noorden nog een staande steen tegen, langs de weg. Op het noordelijkste punt van Gigha hebben we de onderstaande foto genomen. Het is de hele breedte aan deze kant van het eiland. Dat er op zo'n klein eiland 110 mensen wonen, en je er maar zo weinig tegenkomt (behalve een handvol dagjestoeristen) is echt heel raar - en lekker rustig.

Gigha

's Avonds eten we weer bij de Boathouse. Wat een goddelijk restaurant! Ze hebben er zelfs beugelflesjes Grolsch. Na het eten legt Sas een steen op de Community Cairn. Bezoekers aan Gigha mogen stenen uit hun eigen land meenemen, zodat er een monument ontstaat om de aankoop van Gigha door haar eigen bewoners te herdenken. Stiekem hebben wij een steen meegenomen van Arran, omdat onze tassen anders wel erg zwaar waren bij vertrek uit Nederland. Het gaat om het idee, zeggen we maar. 

Community Cairn

We kopen een vlak voor sluitingstijd nog een paar blikken Tennents en een zak chips bij de Post Office en zitten ‘s avonds aan het strand, we horen alleen de geluiden van de natuur, het is hier zo stil. Sas heeft deze avond wel een warm bad en na nog even TV gekeken te hebben zijn we lekker gaan slapen.

---

's Ochtends staat ons wederom een overweldigend ontbijt te wachten. Russell heeft vanochtend weer eens iets anders gemaakt dan de gewone tattie scones, en zodoende zitten we om 8 uur al aan de rosti met bonen, bloedworst en veel spek. Onze laatste dag op Gigha. We besluiten nog een laatste wandeling over het eiland te maken. Eerst verkennen we nog even de heuvels op het eiland. Nergens is een pad te vinden, dus we struinen door het gras naar een punt met mooie uitzichten.

Uitzicht richting Ardminish

Via een pad langs een boerderij en na een stuk lopen over landbouwgrond komen we aan bij een baai, helemaal voor onszelf. Er staat een klein hutje, helemaal vervallen. Het lijkt wel of je op Gigha alleen maar over prive-wegen, wildernis en akkers moet gaan om bij speciale plekjes te komen. Dat maakt niet uit, dat zijn de inwoners hier gewend, maar wij niet. Bij elk hek waar we overheen klimmen vragen we ons af of het wel mag, maar de boeren vinden het (als we het ze vragen) geen probleem. Als we maar niet op de gewassen trappen en netjes een smal paadje aanhouden.

Aangezien Sas haar vader enthousiast fuchsia-tuinier is, en veel moeite doet om de planten in leven te houden, hebben we een foto genomen van uitbundige fuchsia planten. Hier groeien fuchsiastruiken gewoon in het wild, prachtig zo over een muurtje langs de weg. 

Fuchsia struik

Als laatste bezoeken we de huidige kerk van Gigha, er is een bijbel voor iedereen!

Bijbels genoeg

Dan lopen we eindelijk naar de ferry, we zeggen Gigha vaarwel.We zullen Gigha wel een beetje gaan missen, alhoewel het een klein eilandje is, heeft dat juist z'n charmes. Mensen kom je amper tegen op het eiland en de rust en stilte maken het tot een ideaal plekje om even helemaal te relaxen.

Eenmaal op het vasteland moeten we nog even wachten op de bus (anderhalf uur). We hadden op de heenweg al een pub gezien, dus daar zouden we even iets gaan eten. Helaas is de pub van 1 tot 5 gesloten, en er zit niets anders op dan lekker uit te puffen op het terras van een gesloten pub met een lunch van de supermarkt even verderop.

Als eindelijk de bus arriveert, zijn we binnen 20 minuten in Whitehouse. We gaan op zoek naar het B&B. Het ligt ergens tegen op een heuvel op, midden in het bos en tussen wat boerderijen. We lopen naar boven en worden halverwege opgepikt door de B&B eigenaresse, die net met haar man en autistische zoon in een krappe jeep terugkomen uit het dorp. Sas zit half op schoot bij de zoon, die in haar oor begint te kwijlen over Edinburgh. Na een hobbelige steile rit over het pad komen we aan bij een oud landhuis, wat dienst kan doen als een décor voor een griezelfilm.

Glenreasdale House

Na een potje Noodles en een avondwandeling langs de lokale boerderijen, hebben we de rest van de avond lekker op de bank gezeten in de gezamenlijke huiskamer van het B&B, samen met een echtpaar uit Dumfries dat ook in het B&B verblijft. We kijken slappe Engelse detectives op tv met de vrouw, terwijl de man grommend en klagend het sportkatern van een Schotse krant doorleest. We praten wat af en ze verwennen ons met een paar blikken Tennents en sappige Schotse verhalen. Zij zouden de dag erna ook naar Islay gaan om een oude werknemer van hun boerderij op te zoeken, maar ze nemen een boot later dan ons. Jammer, want ze zijn echt heel gezellig.

Onze slaapkamer is typisch B&B-style en er staat zowel een tweepersoon als een eenpersoonsbed in, plus een kinderbedje.Terwijl het toch echt een tweepersoonskamer is! Misschien voor als we ruzie krijgen? Moe van het kletsen en de Tennents vallen we in slaap. 

De kamer

---